De navigator deelde de neus van het vliegtuig met de Bommenrichter en was verantwoordelijk voor het bijhouden van waar het vliegtuig was en richting die de piloot nodig had omnaar het volgende waypoint te vliegen om de missie te bereiken. Elke bommengroep had een lead navigator die vloog in het voorste vliegtuig dat eigenlijk de hele groep op navigeerde. De navigators in de rest van de groep zouden van hun positie bij houden in het geval hun vliegtuig moest afhaken en hun weg naar huis op hun eigen houtje terug te vinden.
Lead navigators gebruikten een aantal methoden om te navigeren. Het is hier waar de term "Schepen van de Lucht" waarschijnlijk het meest beschrijvend was. De navigator van een B-17 kon, en vaak ook deed, navigeren door de zon en de sterren. Boven zijn positie was een kleine plexiglas koepel waar de navigator deze hemellichamen kon waarnemen en lezen. Dit werd het meest gebruikt als de bommenwerpers hun weg van de Verenigde Staten naar Engeland via IJsland vlogen waar weinig visuele oriëntatiepunten waren. Tijdens gevechten, waar de meeste navigators gebruik gemaakt was een combinatie van het loodswezen (met behulp van visuele oriëntatiepunten aan de grond te meten snelheid en locatie), radio triangulatie, of gewoon dead reckoning (het idee dat vliegen op een bepaalde snelheid, met een zekere wind, op een bepaalde wiskundig manier waar het vliegtuig zich ongeveer moest bevinden) hun weg naar en van het doelwit. De radio-operator zou de navigator in zijn taken te helpen door het verstrekken van periodieke radio "fixs" van bekende radiostations of zenders. Met de afschuwelijke weer wat men vaak tegenkwam in Europa, werd het navigeren meer een kunst, besprenkeld met veel geluk, in plaats dan wetenschap en vaardigheid. Later in de oorlog met de ontwikkeling van geavanceerde navigatiemiddelen, zoals Gee, werd navigatie een beetje makkelijker.
Het zicht over de tafel van de navigator en de twee ramen die voor hem werden geplaatst. Links boven zijn twee meters, op afstand bediend vanuit de cockpit. Rechts op de foto zijn de handgrepen te zien voor de rechterwang .50 kaliber machinegeweer. Dit wapen werd vaak bemand door de navigator in een gevecht.
De navigator hield ook een missie logboek bij, net als de radio-operators. Zo schreven ze op welke tijd ze hun waypoints bereikten, waar langs de route vijandelijke activiteit (ofwel jachtvliegtuigen of flak) werden aangetroffen, en waar jachtescortes zou verschijnen en wanneer ze vertrokken. Ook werd genoteerd wanneer en waar eigen vliegtuigen werden gezien die neerstortten e n hoeveel parachutes waren uitgekomen van het vliegtuig, als ook andere belangrijke gebeurtenissen langs de route. Als het ging om vijandelijke activiteiten, noteerden ze niet alleen waar en wanneer, maar ook het aantal vijandelijke vliegtuigen (als het ging om jagers), hun vaardigheid (ofwel expert of accuraat piloot was , of zeer nauwkeurig flak), en de intensiteit (jachtvliegtuigen die tot de laatste minuut bleven aanvallen, flak was matig, licht of zwaar). Lead navigators gaven hun positie via radio om de 15 minuten terug naar Engeland waardoor men in Engeland de voortgang van de missie konden volgen.
De tafel van de navigator. Hier spreidde de navigator zijn kaarten en logboeken om koers van het vliegtuig uit te stippelen en noteerde belangrijke informatie tijdens een missie.
In het geval dat een bommenwerper de formatie onverhoopt door omstandigheden moest verlaten en het alleen terug naar de basis moest vliegen, was het aan de navigator om de weg naar huis te vinden. Navigators zou gegevens en kaarten die niet alleen het terrein bevatte, maar ook gegevens over vijandelijke flak installaties en vliegvelden van jachtvliegtuigen. Meestal probeerden ze om dergelijke gebieden tijdens het alleen vliegen te vermijden, maar soms door gevechtschade of met gewonden was de snelste route naar huis noodzakelijk ongeacht deze vijandelijke activiteiten. Vele malen lieten hun talent tonen als echte navigator door te zorgen dat de bemanning veilig op hun thuisbasis terugkeerden zodat ze zich op die manier hadden getraind om een lead navigator voor de groep te zijn. Omdat de vijand wist dat het voorste bommenwerpers de beste bommenrichters aan boord had en dat hij de gehele groep aanstuurde, hadden de vijandelijke jagers neiging zich te concentreren op deze vliegtuigen wat leidde tot een zeer korte levensduur voor lead navigators en zijn lead bemanningen.
Net als de rest van de bemanning, was de navigator ook verantwoordelijk voor de bescherming van het vliegtuig. Gewoonlijk zou hij zowel eentje, zo niet de beide wangmitrailleurs aan weerszijden van de neus bedienen. Op B-17's tot en met de "F" model, de linker wang mitrailleur was het primaire wapen van de navigator, terwijl de Bommenrichter / Toggler de neusmitrailleurs en rechterwang mitrailleur bedienden. Echter, zodra de "G" model de neustoren introduceerde aan de onderzijde de bommenwerper , de Bommenrichter / togglers zat dan meestal aan het controlestuur van het kingechut en bemande de navigator de wang mitrailleurs vanwege hun beperkte vuurvrijheid.
De navigator was, net als de piloten en Bommenrichter, een onderofficier, meestal met een beginnend rang van 1e luitenant.
