De radio-operator zat net achter de bommenruim en vlak voor de achterste sectie van de Flying Fortress. Hij had veel meer verantwoordelijkheden dan alleen het bemannen van de belangrijkste radio-uitrusting voor het vliegtuig. Tot de latere modellen van de B-17G, had de radio-operator een .50 kaliber machinegeweer gelegen in het plafond van zijn compartement, dat naar de achterkant van het vliegtuig was gericht. Dit was de minst effectieve mitrailleurpositie op de bommenwerper aangezien de meeste aanvallen door gevechtsvliegtuigen van de voorkant kwam. Tijdens de tweede helft van de oorlog werden de gevechtsactiviteiten minder, en werd deze mitrailleur verwijderd. De radio-operator assisteerde voornamelijk de navigator. Hij had een paar instrumenten die gelijk waren aan die van de navigator, die de koerspositie aangaf. Hij kon de radiosignalen opzoeken, die bekend stonden als positiebakens, naar de navigator sturen. Deze signalen kon of van thuis bakens of zelfs radiostations komen. Zolang de navigator wist waar het radiosignaal weg kwam , gebaseerd vanuit de richting van het signaal van de radio-operator, kon de navigator bepalen waar het vliegtuig was (maar hij had meer informatie nodig dan alleen een radio-fix ).
De radio-operator zou toezien op de groep frequenties om te weten te komen over eventuele wijzigingen in het vliegplan. Als de eerstverantwoordelijke vliegtuig besloot om over te schakelen naar een secundair doel of als een vliegtuig uit de formatie viel, zou de radio-operator het bericht over de groep kanaal opnemen en de informatie doorgeven aan de piloot. Ook kon de radio operator de microfoon van de piloot omschakelen van intercom naar radio zodat de piloot kon uitzenden naar andere vliegtuigen in de formatie. Hierdoor behoorde de radio operator met de navigator als een van de beste statistici van het vliegtuig. Ze noteerden alle radioberichten en van wat ze konden zien wat er om hen heen gebeurde. Ze noteerden welke vliegtuigen neerstortte, wanneer en waar, samen met het aantal parachutes die uit het vliegtuig kwamen. De radio-operators waren meestal één van de eersten die aan een gewonde bemanningslid eerste hulp bood, vooral als het vliegtuig werd aangevallen door vijandelijke jagers. Ze hadden ook meestal lichtkogelpistolen in de radio kamer , zodat ze andere vliegtuigen kunnen signaleren wanneer formaties werden gevormd (in het geval van een leadschip), of dat er gewonden aan boord waren als het vliegtuig terug keerde naar de basis. De radio-operator had ook een ruim zicht op de bommenruim en kon dat gedeelte controleren op schade of als er een bom was blijven hangen wanneer het vliegtuig terug vloog na een bombardement.
Later tijdens de oorlog, kon de radio-operator als een RADAR operator als het vliegtuig een pathfinder-vliegtuig was. Deze was dan uitgerust met een H2X-radar. Ook toen er alumium stripjes (chaff) werden ingevoerd in een gevecht werd om de radar van vijandelijke luchtafweergeschut te verstoren, was het de verantwoordelijkheid van de radio-operator om het chaff uit te strooien boven het doelgebied. Dit werd gedaan met behulp van een goot in de radio ruimte hiervoor geïnstalleerd. De grote bundels van strips werden verpakt voor transport alvorens te worden vrijgelaten. De radio-operator maakte de stripbundels los en gooide ze door de goot naar buiten. Soms vergat de radio-operator om de bundel los te maken en verzond een grote baal van aluminium door de formatie.
Net als de rest van de crew achter de radio-operator was een aangeworven man, meestal een sergeant of hoger.
H2X -scope en apparatuur.
Maak jouw eigen website met JouwWeb