De reflector zicht zat tussen de knieën van de schutter en de handvaten bevonden aan beide kanten op ooghoogte. Op de handvaten zaten de afvuur knoppen voor de machinegeweren. De twee handvatten die ook de triggers voor twee .50 kaliber machinegeweren bevatte, gecontroleerde ook de verticale positie en azimuth (rotatie) van de buikkoepel. De voetpedalen werden gebruikt als een zichtbereik voor de Sperry en het rechter pedaal was de "Push om te praten" voor de intercom. Als een extra opmerking, de bediening van het verwarmde pak van de schutter zat onder de zitting in de koepel en, vanwege de krappe ruimte in de koepel was het moeilijk om de warmte te regelen. Veel van de schutters hallden de stekker van de stroomvoorziening er even uit om de controle van de hitteregelaar even te bedienen. Wanneer men de hoeveelheid materiaal in de buikkoepel ging opnoemen, gecombineerd met de kleding, verwarmde pak, zuurstof masker en soms parachute die door de schutter gedragen werd, blijkt dat de buikkoepel niet voor mensen was die gemakkelijk claustrofobisch voelden.

De buikkoepel was misschien wel de meest intimiderende positie op de Flying Fortress. Eerste, vijandelijke jagers vond aanvallen vanuit lage posities leuk, omdat er maar een paar posities vanaf de onderkant op hen konden vuren. Ten tweede, de buikkoepel was een erg goed zichtbare deel van het vliegtuig waar gemakkelijk op kon worden gericht. Ten derde, als gevolg van de bouwconstruktie, bood het weinig tot geen bescherming in de vorm van bepantsering tegen flak en geweervuur. Ten slotte, als er iets zou gebeuren met het vliegtuig, de buikkoepelschutter had het meest moeilijk om uit het gedoemde vliegtuig te ontsnappen. Maar niets is meer catastrofaal dan het leven te geven aan een schutter in een vastzittende buikkoepel. Zelfs als het vliegtuig zou kunnen terug keren naar de basis , kon de landing voor hem catastrofaal zijn. De buikkoepel zat slechts een paar centimeter van de grond af wanneer het toestel op de grond stond met volledig opgeblazen banden. Als een band lekwas geraakt als gevolg van de strijd schade, kon het landingsgestel niet worden verlaagd, of zelfs als de piloot te hard op de landingsbaan kwam waardoor het vliegtuig zwaar stuiterde , was de kans groot dat de opgesloten schutter onder de vliegtuig werd geplet. Het was om deze reden dat vliegtuigbemanningen alles zou doen wat in hun vermogen kwam om een buikkoepeschutter uit een vastzittende koepel te halen .

Buiten deze problemen, moest de schutter een aantal verschillende taken uitvoeren in zijn buikkoepel. Allereerst was het verdedigen van het vliegtuig . Zijn positie was verantwoordelijk voor de hele onderste gedeelte van het vliegtuig. Om te voorkomen dat de schutter eigen delen van zijn vliegtuig raakte, werd de koepel voorzien van stops zodat de wapens zouden stoppen met afvuren wanneer die gericht stond op het vliegtuig. Vanwege dit, was het erg moeilijk voor de buikkoepelschutter om te schieten wanneer jachtvliegtuigen het toestel van voren aanvielen. Maar de schutters konden , en deden, schoten op jachtvliegtuigen die op lagere formaties in de kop aanvielen als ze onder de hoger vliegende bommenwerpers vlogen. Ook assisteerde de buikkoepelschutter de navigator en radio-operator met hun missie notities te helpen door hen door te geven als andere bommenwerpers uit de formatie vielen of het aantal parachutes die werden gezien vanuit neerstortende bommenwerpers. Zij hielpen ook de verschillende leden van de bemanning door te controleren op schade of problemen aan de onderkant van het vliegtuig, omdat de buikkoepelschutter de enige was die de onderzijde van het vliegtuig kon zien. Zij meldden meestal ook als de deuren van de bommenruim geopend waren voordat ze het doel bereikten en als weer na die tijd waren gesloten . Ze konden ze ook de effectiviteit van een bomrun doorgeven als ze niet bezig waren met afweren van jachtvliegtuigen.

Net als zijn collega-schutters, de buikkoepelschutter was een aangeworven man met een rang, in het algemeen, van sergeant of hoger.